معصومه موسویان مجری است. از توکا، هدف و رسالتش می‌گوید. می‌گوید ما دور هم جمع شده‌ایم تا بگوییم قصه‌ها مهم‌اند و دنیا را همین قصه‌ها ساخته‌اند. از ابتدای دنیا تا الان، قصه‌ها دنیا را راه برده‌اند و ما جمع شده‌ایم که به اشکال مختلف، از قصه‌ها بگوییم.

خانم دکتر مریم صالحی‌نیا، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی، با موضوعِ «قصه‌ها چه‌طور به زندگی ما معنا می‌دهند» سخن‌رانی کرد. او به ظرایف و نمادپردازی‌های قصه‌ی «ماهان کوشیار» را که در  هفت‌پیکر نظامی گنجوی آمده است، برایمان توضیح داد. او با تحلیل این داستان به ما نشان داد قصه‌ها چگونه می‌توانند به زندگی ما معنا بدهند.

هانیه سلامی‌راد، مربی باسابقه‌ی نوشتن خلاق، کتاب داستان «عشق یعنی چه؟» را برای ما و مهمانان خواند. او از مهمان‌ها خواست چشم‌هایشان را ببندند و خود را کودکِ مخاطبِ این کتاب تصور کنند. قهرمان کتاب رباتی بود که دنبال معنی عشق می‌گشت. او آخر قصه فهمید که عشق در بسیاری چیزهای ریز و کوچکی است که هر روز با آن‌ها مواجه می‌شود. بعد از قصه، ‌هانیه سلامی‌راد برگه‌های رنگیِ از پیش آماده‌ای به مهمانان داد و از آن‌ها خواست معنی عشق را در زندگی خودشان به شیوه‌ی کتاب پیدا کنند. مهمانان که دست‌نوشته‌هایشان را می‌خواندند، فضا پر از عاشقانه‌های کوچک و رنگی بود.

هدف مؤسسه‌ی توکا ترویج قصه‌گویی است. نمی‌شد در اولین روی‌دادمان قصه‌گویی نداشته باشیم. رویا یدالهی قصه‌ی «توکا هزار هزار پرنده بود» نوشته‌ی عزت صدیقی لویه را اجرا کرد. در این قصه، توکا میراث‌دار قصه‌های کهن می‌شود و در دل خود هزار هزار قصه از پرندگان پیشین دارد. هر پرنده امانتی به توکا می‌داد و با قصه‌ی هر پرنده، راوی قصه‌گو هم یک توکای بافتنی در کاسه‌ی سفالی یکی از مهمانان می‌گذاشت. آخرین پرنده مرغ سحر بود و این‌جا مهمانان با نغمه‌ی مرغ سحر شجریان هم‌نوا شدند. عاقبت، توکای قصه با امانت هزار هزار پرنده متولد شد.