شرایط خاص مسابقه‌ی قصه‌گویی امید را این طور تعریف کردیم:

• • گفتیم قصه‌گویان در استفاده از ابزار و تکنیک‌های خلاقانه آزادند.
  • گفتیم حواستان هست که اسم و مشخصاتتان برایمان خیلی عزیز و مهم‌اند؟ پس آن‌ها را کامل و دقیق برایمان بنویسید.
  • گفتیم رسم امانت‌داری را که به جا می‌آورید؟ اگر قصه از خودتان نیست، لابد منبع قصه (نویسنده یا مترجم یا گردآورنده‌اش) را می‌نویسید.البته اگر افسانه‌ها و داستان‌های محلی را که موضوعشان امید است، اجرا کنید، امتیاز ویژه دارید.
  • گفتیم شما که می‌دانید ادب قصه‌گویی این است که قصه‌هایمان کلیشه‌های جنسیتی نداشته باشند، خشونت و نژادپرستی را (آشکار یا پنهان) ترویج نکنند و مخالف حقوق کودکان نباشند. می‌دانیدکه این‌ها، هم با ارزش‌های شما و هم با ارزش‌ها و اهداف توکا ناسازگار است. می‌دانستیم اگر افسانه‌ی کهن یا متن ارزش‌مندی را هم انتخاب کردید که در آن (به خاطر موقعیت تاریخی و جغرافیایی)، این چیزها هست، به شیوه‌ی خلاق و جذاب، آن را با نگاهی نو بازآفرینی می‌کنید و زنگار را از چهره‌ی طلا می‌زدایید.

باید فکری هم برای جایزه می‌کردیم؛ هرچند قصه‌ها خودشان جایزه‌اند. قرار گذاشتیم سه برگزیده‌ی اول، از 250هزار تا 500هزار تومان و ده برگزیده‌ی دیگر، دیپلم افتخار و نشان قصه‌گوی توانای توکا از ما بگیرند، اما فراموش نکردیم که قصه خودش بزرگ‌ترین جایزه است و جایزه‌های ما فقط برای نشان دادن دوستی و سپاس‌گزاری است.

نشستیم و منتظر شدیم. خیلی زود، قصه‌های ارزش‌مند شما به دستمان رسیدند. به قصه‌های زیبای شما گوش کردیم و امید پرتو نوری بود که از پنجره‌ی قصه‌های شما به گلدان اشتیاق ما تابید.

قصه‌گوها از همه‌ی رده‌های سنی بودند، از مادربزرگی مهربان که قصه‌ی شمع امید را برایمان گفت تا بچه‌هایی که با جسارت واشتیاق، روبه‌روی دوربین نشسته بودند و با کلام کودکانه و دهان گرمشان، به قصه‌ها طعم عسل می‌دادند، مادران، مربیان و نویسنده‌ها، همه برایمان قصه فرستاده بودند.

همه‌ی قصه‌ها و قصه‌گوها برای ما عزیز بودند، حتی آن‌ها که یادشان رفته بود باید قصه‌گویی می‌کردند، نه بلندخوانی یا قصه‌هایشان طولانی‌تر از زمان تعیین شده بود. همه‌ی آن قصه‌ها حاصل تلاش و مهربانیِ دوست‌داران قصه و مشتاقان قصه‌گویی بودند.

به هر حال، مسابقه یعنی این‌که همیشه بعضی‌ها به خط پایان نمی‌رسند یا دیر می‌رسند. بعضی از شرکت‌کنندگان از دور مسابقه خارج شدند (اما نه از دایره‌ی امید ما توکایی‌ها، چون حالا می‌دانیم یاران و هم‌راهان زیادی داریم و همیشه می‌توانیم به هنر، خلاقیت و مهارتشان پشت‌گرم باشیم و دور نخواهد بود که بعدتر سراغشان برویم).