توکتاب شماره‌ی 20 – معماری و راز جاودانگی

توكتاب بيستم را دوست معمارمان نه فقط با كتاب، كه با دست‌پخت بي‌نظيرش برايمان خوش‌عطر و طعم کرد. مهمانان ما بخشی معماران و دانش‌جویان و معماری بودند و بخشی دیگر، کسانی که با کتاب توکتاب بیستم، روزنه‌ی جدیدی به جهانی نو، جهان معماری، برایشان گشوده شده بود. آن‌چه آشکار بود، لذتی بود که همه‌مان از خواندن کتاب برده بودیم. برای برخی از ما، کتاب یادآور خاطرات کودکی‌مان بود. دوستی می‌گفت «کیفیت بی‌نام» که نویسنده به آن اشاره می‌کند و نیز اشاره به تفاوت‌های آدم‌ها در جزییات برایش جالب بوده است.

بخشی در کتاب بود که نویسنده در آن فرض کرده بود بخواهیم فضایی برای جلب توکاها بسازیم. برای بعضی از دوستان ما -و البته همه‌ی ما توکایی‌ها- این بخش به طور خاص، جذاب و جالب بود. نویسنده توضیح داده است که چه نكات ريز و دقيقي را بايد براي ساخت چنين فضايي در نظر گرفت كه در وهله‌ي اول ممكن است به ذهن هيچ‌كس نرسد.

براي يكي از دوستان معماري‌خوانده‌ي ما اين بخش كتاب جالب بود كه به ترس‌هاي معماران اشاره كرده بود، ترس‌هايي كه باعث مي‌شود اجازه ندهند طبيعت كار خودش را بكند و نويسنده توصيه كرده بود كه خيلي دربند قوانين نباشند. موضوع حياط زنده و مرده هم براي اين دوست ما مهم بود. كودكان در قديم، حياط را در خانه‌ي پدربزرگ و مادربزرگ جست‌وجو مي‌كردند اما حالا خانه‌ي آن‌ها هم آپارتماني شده است و اين روزها با از ميان رفتن حياط خانه و جاي‌گزين شدن تراس به جاي آن، اين دغدغه هست كه آيا مي‌شود اين فضاهاي زنده را حفظ كرد.