توکتاب شماره‌ی 26 – چشمان سگ آبی از گابریل گارسیا مارکز

بعد از آن، خانم یدالهی از حاضران به خاطر حضور در جلسه و در میان گذاشتن دیدگاه‌هایشان تشکر کرد. او پس از جمع‌بندی مطالب ارایه شده، درباره‌ی رئالیسم جادویی گفت: «در این سبک، نویسنده طوری می‌نویسد که خواننده احساس نمی‌کند چیزی غیرواقعی می‌خواند؛ در حالی که همه چیز واقعاً جادویی و شگفت‌انگیز است و امر غیرعادی به طرزی طبیعی، در متن زندگی عادی جای گرفته است. کسانی که صد سال تنهایی را خوانده‌اند، این نکته را کاملاً متوجه می‌شوند؛ مثلا ماجرای پدری که سال‌ها روی نیمکت نشسته است و تبدیل به درخت می‌شود، به راحتی و خیلی طبیعی، در کنار بقیه‌ی اتفاق‌های عادی رخ می‌دهد. مفهوم رئالیسم جادویی را با یکی از داستان‌های این مجموعه به اسم سه خواب‌گَرد، خیلی خوب می‌توان فهمید». او در ادامه به موضوع مهمی اشاره کرد: «همه‌ی آن‌چه دوستان با عنوان مرگ بدان اشاره کرده بودند و برداشت‌هایشان را می‌توان با اصطلاحی که خود کتاب پیشنهاد می‌کند، توضیح داد: تحول. ما انسان‌ها تحول را از طریق بدنمان تجربه می‌کنیم؛ مثلاً یکی از تحول‌های مهم که تجربه می‌کنیم، بلوغ است. ما در دوره‌ی نوجوانی حس خاصی نسبت به بدنمان داریم. می‌بینیم بدنمان عوض شده است و انگار لازم است برگردیم و از نو با آن آشنا شویم و تکلیفمان را با آن مشخص کنیم. در جامعه، آیین‌ها و رسومی هستند که این کار را برایمان ساده‌تر می‌کنند. آن‌ها به ما می‌گویند که بدن از یک مرحله گذشته، در مرحله‌ی قبل مرده و باید از نو متولد شود. بدن ما به نوعی خانه‌ی ماست. روند سال‌مندي هم دوباره بدن ما را با ما غریبه می‌کند و آدم احساس می‌کند که دیگر با بدنش يكي نيست: من چیزی غیر از بدنم هستم». يدالهي مثالی زد از گفت‌وگویی با یکی از استادان سال‌مندش که زمانی حرفی دردناک به او زده بود؛ این‌که آدم وقتی سنش بالا می‌رود، باز هم همه‌ی احساسات پیشین را در خودش دارد. می‌تواند از زیبایی لذت ببرد، عاشق شود، حس دویدن و پریدن دارد، اما بدن به او اجازه نمی‌دهد که چیزهایی را که مربوط به این احساسات است، دوباره تجربه کند، چه درونی و چه بیرونی. ریشه‌ی خیلی از پارادوکس‌ها هم همین است. بدن انگار مرگ و زندگی را به یاد ما می‌آورد. بدن همیشه چیزهایی دارد که به ما یاد بدهد.