سال اسپاگتی اثر هاروکی موراکامی

موراکامی را دوست دارم. خب چون دوستش دارم آیا می‌توانم یک نقد بدون جانبداری بنویسم؟ معلوم است که نه.

نمی‌دانم چرا، اما داستان سال اسپاگتی من را یاد داستان «میز میز است» اثر پیتر بیکسل می‌اندازد. پیرمرد تنهایی که برای رهایی از تنهایی زبان جدید اختراع می‌کند و این زبان جدید همان اندک ارتباط او را با جهان، قطع می‌کند. داستان غمگین «میز میز است» زیر لایه‌ای از طنز تلخ پنهان شده است. انگار خواننده درگیر یک بازی می‌شود که پایان بازی متوجه می‌شود. پشت تمام این سرگرمی‌ها چه ماجرای غم انگیزی رخ داده است. قرار است درباره «سال اسپاگتی» بگویم. خب همه‌اش همین است. شما با انواع اسپاگتی آشنا می‌شوید با مواد تشکیل دهنده یک اسپاگتی که آشپز آن حتی به خوردن آن هم میلی ندارد. او آنقدر در این دنیای خودساخته غرق شده که حتی دست یاریگر را هم رد می‌کند.

من فکر می‌کنم گل واژه و جمله شاهکار این متن این است که:

«به اندازه‌ی کافی درگیر مشکلات دیگران شده بودم. در حیاط پشتی چاله‌ای کنده بودم و هر آنچه را که لازم بود در آن دفن کرده بودم. هیچ کس نمی‌توانست دوباره آن را بکند و همه چیز را بیرون بریزد.»

موراکامی به نگاه من استاد پرداخت شخصیت‌های ویژه و خاص است. سال اسپاگتی یکی دیگر از آن شخصیت‌ها را به نمایش می‌گذارد. خواندن این کتاب شما را خیلی آرام و نرم با دنیای تلخ یک آشپز بدون اشتها آشنا می‌کند.

این داستان در توکتاب 2 موسسه هم بررسی شد که میتوانید گزارش آن را اینجا بخوانید.