قصه‌ی ماه‌پیشونی – روایت مناسب قصه‌گویی کودکان امروز

همین‌که ملاباجی به خونه‌ی ستاره رسید، بدجنسی‌هاش شروع شد. وقتی بابای ستاره می‌رفت بیرون، ستاره رو مجبور می‌کرد همه‌ی کارای خونه رو انجام بده. ستاره‌ی بی‌چاره هم که تازه فهمیده بود ملاباجی چه کلکی بهشون زده، همه‌ی کارها رو انجام می‌داد و چیزی نمی‌گفت.
ولی بچه‌ها، ملاباجی بازم تحمل ستاره رو نداشت. برای همین به بابای اون گفت که بهتره ستاره دیگه درس نخونه و به جاش، روزها گاو زرد رو ببره چَرا و نخ ریسیدن یاد بگیره که به دردش بخوره. بابای ستاره هم که فکر می‌کرد ملاباجی واقعاً ستاره رو دوست داره، قبول کرد.
ملاباجی فردای اون روز، یه بقچه‌ی بزرگ پر از پنبه به ستاره داد و گفت همین طور که گاو رو می‌بره تو علفزار که بچَره، باید همه‌ی اون پنبه‌ها رو هم به نخ تبدیل کنه. ستاره واقعاً نمی‌دونست چی‌کار کنه. وقتی رسید تو علفزار، شروع کرد به نخ ریسیدن، ولی هرچی می‌ریسید، پنبه‌ها تموم نمی‌شدن. عاقبت ناامید شد و شروع کرد به گریه کردن. یک‌هو گاو زرد شروع کرد به خوردن پنبه‌ها. ستاره با تعجب دید که گاو از یه طرف دهنش، پنبه‌ها رو رد می‌کنه و از طرف دیگه، نخ‌های قشنگ پنبه‌ای بیرون میاد. گاو زرد و زیبا خیلی زود، همه‌ی بقچه‌ی پنبه رو ریسید. ستاره گاو رو بغل کرد و فهمید که این گاو، گاو معمولی نیست.

غروب که شد، ستاره خوش‌حال و شنگول برگشت خونه. ملاباجی و دخترش واقعاً تعجب کرده بودن که چه طور ستاره تونسته اون‌همه پنبه رو بریسه. برای همین با هم تصمیم گرفتن که فردا به جای یه بقچه، سه‌تا بقچه پنبه بهش بدن. ستاره فردا باز با گاو زرد، راهی علفزار شد و نشست به نخ ریسیدن، ولی باز دید این طوری تموم نمی‌شه و شروع کرد به گریه کردن. ناگهان یک باد شدید وزید و پنبه‌ها رو قِل داد و قل داد و برد انداخت توی یه چاه. ستاره دیگه واقعاً ناامید شده بود که یه‌هو گاو زرد شروع کرد به صحبت کردن و بهش گفت: «ستاره. از این چاه برو پایین. اون‌جا یه دیو زشت و بزرگ نشسته. ازش نترس. فقط یادت باشه دیوها وارونه‌کارَن، یعنی هرچی می‌خوان، برعکسشو بهت می‌گن. تو هم هر کاری دیو بهت گفت، برعکسشو انجام بده. پنبه‌های تو الان دست اون دیوه. برو و ازش پسشون بگیر».

ستاره با کمک گاو، رفت توی چاه. دید یه دیو بزرگ بدقیافه نشسته رو یه تخت و پنبه‌هاشم کنار تخت اون افتاده. سلام کرد و ماجرای پنبه‌هاشو تعریف کرد. دیو بزر گفت: «عجب دختر نترسی هستی! پهلوونا هم این‌جا که میان، از ترس، دست و پاشون می‌لرزه. حالا اگه راست می‌گی، پاشو اون سنگ بزرگ رو بزن تو سرِ من». ستاره فهمید که الان باید برعکس حرف دیو رو انجام بده. نگاه کرد و دید سر دیو حسابی کثیفه و انگار صد ساله سرشو نشسته. رفت و آب و صابون آورد و سر و صورت دیو رو شست و موهاشو شونه کرد. دیو پرسید: «بگو ببینم؛ سر من بهتره یا سر نامادریت؟». ستاره گفت: «معلومه که سر قشنگ تو بهتره». دیو یواشکی یه لبخند زد. بعد گفت: «اگه راست می‌گی، پاشو اون کلنگو بردارد و خونه رو خراب کن». ستاره دیگه فهمیده بود باید چی‌کار کنه. سریع بلند شد و دور و بر خونه رو نگاه کرد. یه جارو برداشت و همه‌جا رو جارو کرد. بعد، با آفتابه، همه‌جا رو آب پاشید. عطر گلا بلند شد و همه‌جای خونه قشنگ و تمیز شد. دیو پرسید: «بگو ببینم؛ خونه‌ی من قشنگ‌تره یا خونه‌ی نامادریت؟». ستاره گفت: «معلومه که خونه‌ی شما قشنگ‌تر و خوش‌بوتره». دیو یواشکی یه لبخند بزرگ‌تر زد. دوباره گفت: «پاشو برو ظرفای منو بردار؛ همه‌شونو بشکن». ستاره دویید تو آشپزخونه و دید یه عالمه ظرف کثیف رو هم چیده‌ن. سریع، همه‌ی ظرفا رو شست و خشک کرد و چید سرجاشون. آشپزخونه حسابی تمیز شد. دیو اومد و دید. بعد پرسید: «حالا به نظرت ظرفای من بهترن یا ظرفای نامادریت؟». ستاره گفت: «هرکی ببینه، می‌فهمه که ظرفای شما بهتر از ظرفای نامادری منن». دیو دیگه نتونست خوش‌حالی‌شو قایم کنه. با صدای بلند زد زیر خنده. بعد به ستاره گفت که بره و پنبه‌هاشو برداره. ستاره رفت کنار تخت و دید تمام پنبه‌هاش تبدیل به نخ‌های نرم و قشنگ شده‌ن. کنار بقچه‌ها چندتا کوزه‌ی پر از طلا و جواهرم بود، ولی ستاره اصلاً به اونا توجهی نکرد. بقچه‌هاشو برداشت که بره. دیو که داشت نگاهش می‌کرد، وقتی دید ستاره دست به طلاها نزده، خیلی خوشش اومد. به ستاره گفت: «کجا داری می‌ری؟ هنوز یه کار دیگه مونده که بکنی. از این حیاط که رد بشی، می‌رسی به یه حیاط دیگه. از اونم رد شو تا برسی به حیاط سوم. اون‌جا یه چشمه‌س. اول ازش آب زرد میاد؛ بعد آب سیاه و آخرش آب زلال و بی‌رنگ. وقتی آب زلال اومد، صورتت رو با اون آب بشور و برو». ستاره به حرف دیو گوش کرد و تو سومین حیاط، وقتی آب زلال اومد، صورتشو با اون آب شست. بچه‌ها، اون موقع یه اتفاق عجیب افتاد. صورت ستاره که همین طوری‌شم خیلی قشنگ بود، هزار برابر قشنگ‌تر شد و از اون بهتر، یه ماه کوچولوی زیبا تو پیشونیش شروع کرد به درخشیدن.