هنر و اصول نوشتن (بخش 2)

جذاب نوشتن مهم است. بگذارید از تجربه‌ی خودم بگویم و اطلاعات کتاب‌ها را بگذارم برای شما تا خودتان مطالعه کنید. به خاطر دارم دوران دبستان، یکی از بزرگ‌ترین عذاب‌های من ایستادن مقابل جمع و خواندن انشایم بود. دست و پایم می‌لرزید و زبانم خشک می‌شد. بچه‌ها کلمات انشایم را مسخره می‌کردند و با خودشان زمزمه می‌کردند. عجب شکنجه‌ی بدی بود! نمی‌دانم چرا معلم‌ها آن زمان می‌دانستند که باید ریاضی و علوم و جغرافی را گام‌به‌گام درس بدهند، اما اعتقادی نداشتند که ورزش و انشا را هم باید گام‌به‌گام درس داد. دادن یک موضوع برای نوشتن، بدون آموزش مراحل نوشتن، مثل آوردن همان تشکچه در روز امتحان ورزش بود که پهن می‌کردند جلویمان و یک باره و بدون آمادگی جسمانی قبلی، باید رویش دراز و نشست می‌رفتیم و البته با شیوه‌ی آموزش آن روزها، هیچ‌کس نه ورزش‌کار می‌شد، نه نویسنده. در دوران راهنمایی از سر اتفاق، یک سررسید آبی رنگ در اختیارم قرار گرفت. جلد سخت و صفحات محکم سررسید برای مشق‌های مدرسه حیف بود؛ برای همین شروع کردم به نوشتن خاطرات در آن. بعد از مدتی دیدم همه‌ی خاطرات من شکل هم هستند: «صبح مدرسه رفتم. زنگ اول جغرافی داشتیم. خدا را شکر از من درس نپرسیدند! خانه که آمدم، ناهار خوردم. ظرف‌ها نوبت من بود. خوابیدم. بلند شدم. تکالیف ریاضی را نوشتم…». خواندن این خاطره‌ها هیچ جذابیتی برای خودم نداشت، اما آن روز که نوشته بودم: «صدیقه را دیدم که در حیاط پشتی مدرسه سیگار می‌کشد»، برایم خاطره‌ای جالب و خواندنی بود. کم‌کم یاد گرفتم از نوشتن مطالب همیشگی و تکراری و حوصله‌سربر خودداری کنم و یکی از ماجراهای آن روز را بنویسم. در کنار نوشتن تاریخ شمسی، تاریخ‌های مهم قمری یا حتی میلادی را هم می‌نوشتم. این شد که بسیاری از خاطرات این دفتر که نوشتنش تا امروز ادامه پیدا کرده است- ماندگار شدند. الان یک قفسه از کتاب‌خانه‌ی مرا همین سررسیدهای خاطرات به خود اختصاص داده‌اند. سررسیدها خاطرات زیادی در خودشان دارند: از روزی که خانه‌هایمان گازکشی شد و دیگر بوی نفت و هراس از بخاری نفتی از خانه‌هایمان رفت تا روزی که قطع‌نامه امضا شد، روزی که عموها هر دو با هم به طرز غیرمنتظره‌ای سکته کردند و فوت شدند، از روزهای زلزله‌ی رودبار، از عروسی محلی در لویه، از روزی که اسرا آزاد شدند و ما به استقبال آن‌ها رفتیم… . این دفترها کم کم مرا به سمت نوشتن و داستان‌نویسی سوق دادند. در دوران دبیرستان، یکی از همین خاطرات را با کمی تغییر به داستان تبدیل کردم و جالب آن‌که در ناحیه، استان و کشور رتبه آورد.