چه‌طور قصه بگوییم؟ (قسمت چهارم)

قصه‌گویی در نهایت، یک هنر شخصی است، شکلی از هنر که آفریدگارانش، یعنی گویندگان و شنوندگان باید انسان‌های زنده باشند، هنری که امروزه در معرض رقابت با تکنولوژی قرار ‌گرفته است، اما هنر قصه‌گویی هم‌چنان یکی از قدیمی‌ترین و مؤثرترین شکل‌های هنر است؛ در برابر صنعت چاپ و ضبط صدا و تصویر، پابرجا مانده است و ‌می‌توان حدس زد که در نخستین گام‌های انسان در سیاره‌های دیگر نیز هم‌چنان محل توجه باشد. همه‌ی کسانی که قصه ‌می‌گویند یا ‌می‌شنوند، با این نظر موافقند که هنر قصه‌گویی با نابودی کامل، فاصله‌ی بسیاری دارد. ممکن است از کنار آتش کلبه‌ها به کلاس‌هایی که مهتابی‌ها روشنشان ‌می‌کنند، به راهروهای مرمرِ موزه‌ها یا به جاهای کاملاً متفاوت دیگری نقل مکان کرده باشد، اما باز هم این هنر کهن‌سال و قدیمی برای افسون کردن قدرت دارد. شکل شفاهی قصه، خواه از دید زیبایی‌شناسی، خواه از جنبه‌ی تربیتی، بسیار ارزش‌مند است. گویی استفاده کردن و خواستن آن، جزیی از شخصیت انسان است. برای همین است که هنر قصه‌گو در زندگی کودکان، سهم باارزشی دارد.