عمران صلاحی، بچه‌ی جوادیه

«زبان فارسی بر سه قسم است: زبان آدم، زبان دری‌وری، زبان زور. زبان آدم، زبانی است که خیلی‌ها سرشان نمی‌شود. اگر هم سرشان بشود، نمی‌خواهند سر به تن گوینده باشد. اگر هم سر به تنِ گوینده باشد، او را سر و ته می‌کنند، به‌طوری که معلوم نشود سر کجاست و ته کجا. زبانِ دری‌وری، زبانی است که بیشتر مربوط به ادبیات شفاهی می‌شود و اخیراً وارد ادبیات مکتوب هم شده است. کسانی که به این زبان تکلم می‌کنند، معمولاً به خواهر و مادرِ آدم التفات بیشتری دارند و خواهان یکی شدنِ آنانند و آن را نوعی وحدت می‌دانند. زبان زور، زبانی است که وسیله‌ی بیان آن از جنس چوب و آهن و گاهی مصالح ساختمانی دیگر نظیر سنگ و آجر و میلگرد است. عده‌ای عقیده دارند که این زبان از زمان ساسانیان رواج داشته است. یعنی از زمانی که ساسان (یعنی ساس‌ها) توی تنبان بعضی‌ها افتاده‌اند. برخی هم معتقدند این زبان از زمان اشکانیان رایج شده، یعنی زمانی که اشک مردم درآمده است».

این زبان طنز و قصه‌مانند عمران صلاحی است که حتی اگر می‌خواست سفرنامه هم بنویسد به طنز می‌نوشت. قصه‌ی او را از سفر به سوئد و توالت‌های آنجا را هم بخوانید: