توکتاب شماره‌ی 2 – سال اسپاگتی
غروب سه‌شنبه، چهارم مهر ماه، حیاط باصفا و خوش‌رنگ توکا، با مهمانانی که بعضی‌هایشان از یک ساعت پیش از شروع جلسه آمده بودند یا کم‌کم وارد می‌شدند و روی نیمکت‌ها و صندلی‌های زرد و بنفش می‌نشستند، به استقبال توکتاب 2 رفتیم. مجری جلسه، خانم یدالهی، در ابتدای جلسه، توضیحاتی دادند درباره‌ی نسخه‌ای از سال اسپاگتی که برای این جلسه در نظر گرفته بودند. در این نسخه (ترجمه‌ی غزال رمضانی) فقط همین داستان از کل مجموعه داستان اصلی ترجمه شده است. قرار شد به خاطر حجم کم کتاب (19 صفحه)، آن را از رو بخوانند و هم‌زمان مقایسه‌ی مختصری هم بین ترجمه‌ی دیگر کتاب و نیز متن انگلیسی کتاب صورت بگیرد. بعد از خواندن کتاب و مقایسه‌ها معلوم شد ترجمه‌ی معرفی‌شده برای این جلسه نسبت به ترجمه‌ی دیگر، بهتر و دقیق‌تر است؛ هرچند ایرادهایی هم دارد.
بعد از خواندن کتاب، مخاطبان دیدگاه‌هایشان را درباره‌ی کتاب گفتند. اغلب آن‌ها داستان را دوست داشتند و به خصوص، فضاسازی‌های خاص موراکامی و تعلیق‌ها و پرسش‌هایی که در ضمن داستان مطرح می‌کند، برایشان جالب بود. مضمون اصلی اثر تنهایی عمیق است، نوعی از تنهایی که خانم یدالهی آن را از نوع تنهایی وجودی تلقی کرد. بعضی از مخاطبان، این داستان را با سایر آثار موراکامی که قبلاً خوانده بودند یا با آثار سایر نویسندگان (مثلاً بهومیل هرابال یا صادق هدایت) مقایسه کردند. برخی دیگر هم تجربه‌های زیسته‌ی خود را در این کتاب یافته بودند و با آن احساس نزدیکی کرده بودند. بعضی هم از مضامین و درون‌مایه‌های معلق و پادرهوای اثر ناراضی بودند و می‌گفتند که داستان انتظارات آن‌ها را برآورده نکرده است.
در مجموع، می‌توانستیم با تکیه بر بحث‌های مطرح‌شده در گروه بگوییم که داستان سال اسپاگتی اثری است که ارزش لااقل یک بار خواندن دارد و احتمالاً از فضاسازی‌ها و پرسش‌های ذهنی آن لذت خواهید برد.
کتاب توکتاب آینده در ستایش فراغت (یا بطالت) از برتراند راسل است. سه‌شنبه‌ی بعد در توکتاب 3، منتظر شما هستیم.
لینک دریافت نسخه الکترونیک کتاب
سایر جلسات توکتاب
دیدگاهتان را بنویسید