توکتاب شماره‌ی 6 – رازهای قصه‌گویی

توکتاب 6 توکتاب قصه‌گوها، مربی‌ها و معلم‌ها بود. کتاب جذاب و خیال‌انگیز بئاتریس مونته‌رو ما را دور هم جمع کرده بود. این بار در کتاب‌خانه نشستیم، میان کتاب‌ها و گلدان‌ها.

در آغاز کار، با توجه به طولانی‌تر بودن متن نسبت به دفعات قبل و وقت‌گیر بودن خوانش آن، بنا بر این شد که خلاصه‌ی مطالب دو فصل اول را مرور کنیم. مهمانان ویژه‌ی ما، آقای محمود خرقانی و خانم بهاره قانع‌نیا هم توضیحاتی درباره‌ی کتاب دادند و بحث‌ها شروع شد. یکی از ویژگی‌های مثبت کتاب از دید شرکت‌کنندگان جلسه این بود که خود آموزش هنر قصه‌گویی هم از طریق قصه و به شیوه‌ای جذاب و خلاقانه انجام شده بود و تبحر و تسلط نویسنده و تجربه‌ی او در این زمینه کاملاً در آن حس می‌شد. از سوی دیگر، ویژگی منفی کتاب این بود که گرچه –به‌درستی- هنر قصه را در زمینه‌ها و شئون گوناگون زندگی و برای اقشار گوناگون مردم سودمند و کارآمد معرفی می‌کند، در عمل، فقط به قصه‌گویی برای کودکان پرداخته و انواع دیگر قصه‌گویی با مخاطبان و اهداف دیگر را آموزش نداده است.

حاضران جلسه از تجربیات خودشان درباره‌ی قصه گفتند. با توجه به این‌که یکی از ویژگی‌های قصه دروغین بودن آن است، خانم یدالهی با توسع بخشیدن به مفهوم قصه و پی گرفتن آن در تمام زندگی، این پرسش را مطرح کردند که میان روایت‌ها و قصه‌های بی‌شمار که هرکدام ادعای برحق بودن دارند، در این آشفتگی، چه باید کرد و بر اساس چه معیاری باید قصه‌ی درست یا قصه‌ی بهتر را برای باور کردن و مبنا قرار دادن برگزینیم. حاضران هرکدام از دید خودشان به این پرسش پرداختند. درباره‌ی قدرت قصه‌ها، تأثیر قصه‌ها بر مخاطبان کودک و نوجوان و کارکرد آن در زندگی امروز و فردای آن‌ها سخن گفتیم و بحث‌ها از زمان معمول جلسه هم فراتر رفت.

در آغاز جلسه از آقای خرقانی قول یک قصه‌‌گویی گرفته بودیم. او هم با دو تکه کاغذ و لیوانی آب، قصه‌اش را شروع کرد و قصه‌ی کاغذها را برایمان گفت، کاغذی که پرنده شد و کاغذی که به لیوان آب مبدل شد. در پایان قصه‌گویی جذاب آقای خرقانی، عکس یادگاری گرفتیم و ششمین توکتاب هم با لبخندهای ما روبه‌روی دوربین مدیر هنری خوش‌ذوقمان به پایان رسید.