توکتاب شماره‌ی 9 – مامان و معنی زندگی

انگار قرار است هر دورهمی توکتاب برای ما یک‌جور غافل‌گیری هم باشد! توکتاب 9 با قدم‌های یک مادربزرگ دوست‌داشتنی افتتاح شد. مادربزرگ وقت‌شناس ما کمی پیش از شروع جلسه روی یکی از نیمکت‌های سفید و بنفش سالن قصه‌گویی توکا نشست و ما هم کم‌کم نشستیم و مهمان‌ها هم کم‌کم آمدند و باز تصمیم گرفتیم متن را دور هم بخوانیم و بعد درباره‌اش حرف بزنیم.

زینب محمدزاده آرام و شمرده و زیبا خواند. بعد از آن، گفت‌وگوها آغاز شد. داستان از زبان یک روان‌شناس بزرگ روایت شده بود و به یک مسئله‌ی مهم –که شاید دغدغه‌ی همه‌ی ماست- پرداخته بود: رابطه‌ی پرچالش ما با والدینمان.

بحث‌ها آغاز شد. از شیوه‌ی روایت داستان و بحث‌های مربوط به ترجمه‌ی اثر تا شیوه‌های فرزندپروری و نظریه‌ی روان‌‌شناسی اگزیستانسیال و موقعیت اروین یالوم در میان مکتب‌های گوناگونی که بر اساس این نظریه کار می‌کنند، موضع شخصی هرکدام از حاضران درباره‌ی انتظارات متقابل والدین و فرزندان از هم… یکی‌یکی طرح شدند. اواخر جلسه، دو نفر از همسایه‌های مؤسسه‌ی توکا هم به جمع مهمانان اضافه شدند و با حضور و مشارکت آن‌ها، بحث‌ها که تقریباً رو به پایان بود، دوباره جان گرفت. مهمانان تازه‌ی ما هم از دو نسل بودند و در مجموع، توکتاب 9 با حضور میان‌سالان و سال‌مندان، رنگ و بوی جدید و جذابی گرفته بود و شاید اولین بار بود که حضور پررنگ آن‌ها سبب می‌شد از دریچه‌های نویی به کتاب و مسئله‌هایش نگاه کنیم.

عاقبت، بعد از دو ساعت و نیم (!)، جلسه به پایان رسید و هرکدام از ما با منظره‌ی جدیدی از پرسش‌ها و نگرش‌ها راهی شدیم. جای هرکه نبود و دوست داشت باشد، خالی!

اما کتاب توکتاب بعدی، یعنی توکتاب 10!

در توکتاب 10، یک کتاب عجیب می‌خوانیم: آدم‌کشی به سپیدی برف، نوشته‌ی کریستین بوبن. کتاب دو ترجمه دارد، یکی با همین نام و با ترجمه‌ی حبیب گوهری راد و دیگری با نام قاتلی به پاکی برف و با ترجمه‌ی فرزانه مهری.

امیدوارم سه‌شنبه‌ی دیگر، 7 آذر 1402، ساعت 19، شما را در خانه‌ی توکا ببینیم.