درس‌هایی که قصه‌گوها از جک زایپس می‌گیرند
بخش دوم: فنون و فعالیت‌ها

کارت‌بازی با وقایع قصه: قصه‌گو بعد از این‌که قصه‌ای را تعریف می‌کند، با کمک بچه‌ها، وقایع و ماجراهای اصلی و مهم قصه را استخراج می‌کند و آن‌ها را در قالب یک عبارت کوتاه، به ترتیب، روی تخته می‌نویسد. وقتی همه‌ی ماجراها را نوشت، به مخاطبان، کارت‌هایی خالی می‌دهد و به ترتیب، هر ماجرا را پایین یکی از کارت‌ها که دست بچه‌هاست، می‌نویسند. قصه‌گو از قصه‌شنوها می‌خواهد روی آن کارت، با نوشته یا نقاشی، معنا و مفهوم آن ماجرا یا هر چیزی را که درباره‌ی آن به ذهنشان می‌رسد، نشان بدهند. در مرحله‌ی بعد، قصه‌گو بچه‌ها را گروه‌بندی می‌کند و به هر گروه پنج-شش کارت می‌دهد تا با هم، به صورت گروهی، قصه‌ای با ماجراهای آن کارت‌ها بنویسند.

این بازی را با اشیا و شخصیت‌های داستان (هم‌راه با صفاتشان) هم می‌شود انجام داد، یعنی به جای ماجراهای اصلی، اشیا و شخصیت‌های قصه را روی کارت می‌نویسند. می‌شود از هرسه عنصرِ ماجرا، شخصیت و اشیا نیز با هم استفاده کرد و آن‌ها را روی کارت‌ها نوشت. اگر تعداد شخصیت‌ها یا هریک از این عناصر کم باشد، اشکالی ندارد برخی کارت‌ها تکراری باشند و نیز می‌توان در صورت کمبود وقت، از قبل، کارت‌ها را تهیه کرد و بعد از پایان قصه، کارت‌های آماده را بین بچه‌ها توزیع کرد.

این بازی به بچه‌ها کمک می‌کند بدون آموزش نظری، به صورت تجربی، عناصر داستان را تشخیص بدهند و تأثیر آن‌ها را بر هم و بر کلیت داستان، به صورت عملی ببینند و لمس کنند. علاوه بر آن، وقتی به هر کارت فکر می‌کنند تا درباره‌اش بنویسند یا نقاشی کنند، بر آن عنصر خاص متمرکز می‌شوند و اهمیت آن را بیش‌تر درک می‌کنند. هم‌کاری گروهی از مزایای دیگرِ این بازی است.