عمو نوروز، نوشته‌ی فریده فرجام و م.آزاد

داستان درباره‌ی «پیرزن سفیدموی خوش‌رویی» است که عمونوروز را خیلی دوست دارد و هر سال، اول بهار، با مراسم و آداب خاصی، منتظر رسیدن او می‌شود، آدابی چون صبح زود بیدار شدن، مرتب کردن خانه و حیاط، وضو گرفتن و نماز خواندن، پوشیدن لباس زیبا، بافتن موی سر و آرایش کردن، چیدن سفره‌ی هفت‌سین، آماده کردن قلیان و نشستن روی قالیچه‌ی ابریشمی توی ایوان. پیرزن آن‌قدر منتظر می‌ماند که خوابش می‌گیرد و وقتی عمونوروز به خانه‌اش سر می‌زند، او در خواب است و موفق به دیدار عمونوروز نمی‌شود. عمونوروز می‌آید و چون دلش نمی‌آید پیرزن را بیدار کند، با آداب خاصی، خانه را رنگ و بوی بهار می‌دهد و می‌رود. کارهای عمونوروز هم هر سال، کارهای مشخصی است، مانند چیدن گل همیشه‌بهار از باغچه و زدن آن به موهای سر پیرزن، نصف کردن نارنج سر سفره، اسفند دود کردن و پک زدن به قلیان. پیرزن بیدار می‌شود و می‌فهمد عمونوروز آمده و او خواب مانده و این داستان هر سال تکرار می‌شود. پیرزن هر سال در آستانه‌ی بهار، به انتظار عمونوروز می‌مانَد، چون شنیده است هر کسی عمونوروز را ببیند، تا دنیا دنیاست، مثل بهار، تر و تازه می‌ماند.

عمونوروز و پیرزن هر دو پیر و سن‌وسال‌گذشته توصیف شده‌اند؛ شاید چون می‌توان گفت نماد بهار و زمستان‌اند و با وجود علاقه و عشق به هم، هیچ‌گاه موفق به دیدار یک‌دیگر نمی‌شوند؛ هرچند در پایان داستان، با این جمله که «هیچ‌کس نمی‌داند آخرش پیرزن توانست عمونوروز را ببیند یا نه؟» تعلیقی ایجاد شده و این امکان را به مخاطب داده‌اند که بتواند با تخیل خود، آن‌طور که می‌خواهد، برای دیدار آن‌ها برنامه‌ریزی کند.