احتمالاٌ گم شده‌ام اثر سارا سالار​

کتاب روایت‌گر داستانی است شناور بر گذشته و حواس‌پرتی‌های همسر و مادری 35 ساله که کسی را جایی گم کرده است، گم‌شده‌ای که خودخواسته از او بدش می‌آید و ناخواسته ستایشش می‌کند، دختری به نام گندم. گندم دبیرستان و دانشگاه را کنار او گذرانده و حال دیگر جز چالِ گونه‌های منفورش چیزی از او باقی نمانده است… .

سارا سالار در این داستان، شما را بارها و بارها بین گذشته و حال می‌برد و برمی‌گرداند، جوری که گاهی حس می‌کنید زیاده از حد است. هرچند این رفت و برگشت‌ها برای من هیجانی به هم‌راه داشت که باعث شد داستان را سریع‌تر بخوانم و البته شاید برای شما این‌طور نباشد و گاهی هم نویسنده شما را با نشانه‌های زیاد گم‌راه می‎‌کند، نشانه‌هایی که گه‌گاه، ضرورت وجودشان برایم نامعلوم است.

شخصیت‌های اصلی کتاب دو دختر هستند که یکی شیطنت و دیگری احتیاط فراوان دارد، دو قطب ناهم‌نام که یکی پیشرویی شاد و دیگری پیرویی حسود و همیشه نگران است. وقتی به پایان داستان می‌رسید، خیلی بیش‌تر از قبل، با راوی، احساس نزدیکی می‌کنید، وقتی که تازه کلاف سؤال‌هایتان باز شده و شروع می‌کنید به چیدن جواب‌ها کنار هم. احتمالاً وقتی کتاب را می‌بندید، یاد گم‌شده‌ی خود می‌افتید و دلتان می‌خواهد که او را بیابید. وقتی به این کتاب فکر می‌کنم، این جمله در ذهنم جان می‌گیرد: چه خوب می‌شد اگر آدم‌ها، گندمِ خود را هیچ‌وقت گم نمی‌کردند!