کمان جادویی – بر اساس داستان آرش کمانگیر شاهنامه فردوسی

روزی بود و روزگاری بود. روزگار سختی بود که جنگ تمامی نداشت. افراسیاب، پادشاه توران زمین، به ایران حمله کرده بود و این جنگ دوازده سال طول کشیده بود. خانواده‌ها خسته از چشم انتظاری بودند. مادرها خسته از دلواپسی برای بچه‌ها بودند. زن‌ها خسته از اداره زندگی بدون همسرشان و …  جنگ تمام نمی‌شد.

پادشاه ایران منوچهر بود که از این ویرانی کشورش و خرابی آبادی‌ها دلگیر و غمگین بود. او از افراسیاب خواست تا جنگ را تمام و صلح کنند.

افراسیاب می‌خواست ایرانیان را تحقیر کند و برنده‌ی جنگ باشد، و تا می‌تواند از زمین‌ها و سرزمین‌های ایرانی را از خودش کند.

بخش‌هایی از سرزمین ایرانیان به تصرف تورانیان درآمده بود. آن‌ها راه آب‌ها را بسته بودند. زمین‌ها تشنه بودند و محصولات خشک می‌شدند، و قحطی داشت دامنگیر سرزمین ایران می‌شد.

منوچهر بی‌تاب در قصرش قدم می‌زد که پیک افراسیاب آمد. پیک و فرستاده افراسیاب، نامه را خواند: «از افراسیاب پادشاه توران زمین به منوچهر پیشدادی، پادشاه ایران زمین: با صلح موافقم و مرز بین ایران و توران را یک تیر مشخص می‌کند. تیری که نشان پادشاهی من را داشته باشد. این تیر را پهلوانی از ایران زمین پرتاب کند. تیر بر هر جا که نشست، مرز میان ماست و جنگ و محاصره بعد از دوازده سال تمام می‌شود».

دنیا دور سر منوچهر، پادشاه ایران، چرخید. احساس می‌کرد صدای خنده و قهقهه‌ی تمسخرآمیزِ افراسیاب را می‌شنود. او بی‌تاب در قصر قدم می‌زد. از این طرف قصر به آن طرف قصر. تحقیر و توهین را تحمل نمی‌کرد. او از نسل و نژاده پادشاهان سرافراز بود، از نسل «کیومرث»، «هوشنگ»، «تهمورث»،‌«جمشید» و «فریدون» و حالا کار به آن‌جا رسیده است که دشمنان او را مسخره می‌کنند.

در قصر قدم زد و از عصبانیت فریاد بلندی کشید. وزیر بلافاصله آمد: «ای شاه بزرگ! جانم به قربانتان! حتماً راه حلی برای این مشکل پیدا می‌کنیم».

منوچهر فریاد کشید: «چه راه حلی؟ مگر یک تیر چقدر قدرت پرواز دارد؟ چقدر از خاکِ این سرزمین الهی و پاک را به دشمن ببخشم»؟ بعد دور خودش چرخید و ناله کرد: «آه خدایا، آه که نامم در تاریخ پادشاهان چقدر بدنام و بدآوازه خواهد شد».

رو به وزیرش کرد و گفت: «وزیر! برو و همه دولت‌مردان و سخنوران و پهلوانان و دلاوران و اندیشمندان را به قصر فرا بخوان. همین الان!».

وزیر همه را در کاخ جمع کرد. صدا از کسی در نمی‌آمد. همه‌ی جنگاوران، سال‌های زیادی از عمرشان را در میدان جنگ گذرانده بودند. همه جنگ و ویرانی زیادی دیده بودند. همه دلاور و نترس و شجاع بودند؛ اما چه کسی جرئت می‌کرد مسئولیت پرتاب این تیر را به عهده بگیرد؟ معلوم بود که یک تیر تا کجا پرواز می‌کند، حتی اگر بازوی قوی و نیرومندی داشته باشند.

یکی از این جنگاوران که به خوشنامی و شجاعت معروف بود، آرش بود. آرش ایستاده بود و نگرانی را در چهره‌ی بقیه می‌دید.

آرش به همه جنگ‌ها و ستیزهایی که داشت فکر کرد. به این که بسیار شده که برنده‌ی جنگ، تسلیحات و نیروی کمتری داشته است، اما ایمان و باور داشته که نباید خانه‌اش را به دست ظالم بدهد.

 آرش از سرزمین دِیلم بود. عطر هوا و بوی خنکا و رطوبت جنگل‌های انبوه دیلم را دوست داشت. پاها و اندام ورزیده‌اش وجب به وجب جنگل‌ها و کوه‌ها را می‌شناخت. آرش آواز همه پرندگان جنگل را می‌شناخت و انگار با همه‌ی آن‌ها زندگی کرده بود. می‌دانست که باید صلح کنند. این جنگِ دوازده ساله آبادی‌های زیادی را خراب کرده بود. سربازان جوان زیادی مقابل چشمانش بر خاک افتاده بودند.

اما این شرط، این شرط که فقط تحقیر و توهین دشمن بود را چه می‌کردند؟ در دلش آه کشید و با خدا راز و نیاز کرد: «ای خدایی که به تک‌تک درختان جنگل، به آواز پرندگان و به نور ستارگان توجه و مهر داری! دست مهربانت را از این سرزمین برندار!».

آرش فکر می‌کرد که ناگهان منوچهر او را صدا زد. همه‌ی پهلوانان و اندیشمندان که در حال گفتگو بودند ساکت شدند. آن‌ها هیچ راه‌کاری نداشتند. پادشاه، آرش را صدا زد. آرش پیش رفت. مقابل منوچهر ایستاد و تعظیم کرد. همه ساکت شده بودند و به او چشم دوخته بودند.

منوچهر از تخت پادشاهی برخاست. به سمت آرش رفت و دست بر شانه او گذاشت و گفت: «آری پهلوان، می‌دانم که یک تیر راه دوری نمی‌رود؛ مگر آن‌که تیر جنگاوری چون آرش باشد. پهلوانی که با البرز و عقاب و جنگل همراه و همنواست. این تیر را آرش پرتاب می‌کند. من ایمان دارم که تیر تو ایران را نجات می‌دهد».

آرش تعظیمی کرد. زمان زیادی نداشت. برای ساخت تیر و کمان از خداوند مدد خواست. فقط سه روز برای آماده شدن فرصت داشت. چوب محکمی از درخت گردو را انتخاب کرد و شروع به ساخت کمان کرد. تیر را از بهترین چوب بلوط ساخت و پرِ عقابِ تیز پروازِ کوهستان را بر سر تیر نشاند و نشان افراسیاب را به تنها تیرش وصل کرد. وقتی تیر و کمان ساخته شد، آرش فکر کرد انگار این تیر و کمان فرق دارد و انگار هدیه خداوند است.