توکتاب شماره‌ی 21 – پسرک، موش‌کور، روباه و اسب

نوبت به دوست دیگرمان رسید که نظرش این بود: از وقتی این مدل نوشته‌ها در اینستا وایرال شده و بعد از اتفاقاتی که در سال‌های اخیر در جامعه افتاده، دیگر چنين كتابي خیلی معمولی به نظر مي‌رسد. این کتاب می‌گوید باید معمولی باشیم. می‌گوید خانه فقط یک مکان نیست. و مثلاً خانه‌ی خاله به این دلیل خانه‌ی خاله می‌شود که آدم‌های مورد علاقه‌ات در آن جمعند.

دوست دیگر ما گفت که انیمیشن را دوست داشته و در متن هم قدرت در تصاویر بوده، نه در نوشته‌ها. متن خیلی کامل نبود و برعکس، انیمیشن عالی و حرفه‌ای بود. حال خوبی که از این اثر می‌گیریم، مربوط به انیمیشن بوده، نه کتاب. در جایگاه یک مادر، این‌که پسر به خانه برنگشت را دوست نداشتم. دوست داشتم به خانه برود.

دوست بعدی که از مخالفان کتاب بود، گفت یا این کتاب خیلی خاص است یا من سطح درکم پایین است. از نظر من، کتاب بی‌خود مشهور شده. جملاتش ربطی به هم نداشتند و مجموعه‌ای از جملاتی بی‌ربط فیلسوفانه بودند. نقاشی‌ها را دوست داشتم. مقدمه‌ی کتاب هم خاص بود و مثلاً اشاره‌اش به این‌که خودش کتاب‌ها را از وسط می‌خواند و… .

نظر دوست دیگرمان این بود که یکی از ضعف‌های کتاب این است که هیچ شخصیت زنی ندارد (لااقل در انیمیشن) و بهتر بود می‌داشت. جملاتی که بچه می‌گفت، اصلاً به سن و سالش نمی‌خورد و کلاً دیالوگ‌ها با شخصیت‌ها تناسب نداشت.

یکی دیگر از مهمانان جلسه هم معتقد بود که اصلاً پدیدآورنده‌ی کتاب بیش‌تر نقاش است تا نویسنده و برای همین هم هست که نقاشی‌ها از متن بهتر است. اشاره‌ی نویسنده هم به این‌که می‌شود کتاب را از هر جایش باز کرد و خواند یا این‌که نقاشی‌های من فراتر از این کتابند، درست است و این مورد آخر را انیمیشن به خوبی نشان داد. مسئله این است که نویسنده یک مفهوم را آن‌قدر ساده می‌کند که ممکن است به نظر ما پیش‌پاافتاده بيايد، اما بعضي جاها اين سادگي خيلي قشنگ است. انيميشن نكاتي دارد كه در كتاب نيست و كتاب هم نكاتي دارد كه در انيميشن نيست.