جادوی صدا و زبان بدن در قصه‌گویی

قصه‌گویی باید هم برای قصه‌گو و هم برای شنونده تجربه‌ای کاملاً شخصی باشد. تا این‌جا به اهمیت صدا و گزینش کلمه‌هایی که صدا منتقل می‌کند و هم‌چنین به اهمیت حالت چهره و چشم‌ها هنگام قصه‌گویی اشاره کردیم. متغیر دیگری که در قصه‌گویی خوب، برای پیش‌رفت در این کار ضرورت دارد، استفاده‌ی خودانگیخته و طبیعی از دست‌هاست.

تماشای دست‌های یک قصه‌گوی خوب شگفت انگیزست. در حرکت‌های دست، تأکید، پویش، پرسش و خواهش، آفریننده‌ی بخش بزرگی از نیروی سحرآمیز قصه‌گویی است. هر بحثی درباره‌ی فنون استفاده از دست‌ها بخشی اساسی از مبحث شیوه‌ی قصه‌گویی موفق است.

حرکت‌ها و نمایش‌های دست سبب می‌شود که شنونده بهتر بتواند جنبه‌هایی مانند اندازه، فاصله، بافت و وزن را درک کند. استفاده از حرکت در قصه‌گویی مانند سایر جنبه‌های فنی، نیازمند صداقت و رهای از قید حرکت‌های برنامه‌ریزی شده است. حرکت باید از درون داستان بجوشد، نه این‌که باری اضافه بر آن باشد. حرکت نیز مانند جنبه‌های فنی دیگر نباید کوششی منفرد و مجزا باشد. بهتر است ضمن حفظ تأثیر آن، تا جایی که ممکن است، آن را برجسته نکنیم. حرکت‌های ساختگی و برنامه‌ریزی شده به داستان لطمه می‌زنند و ناخوش‌آیند و غیرطبیعی‌اند. حرکت‌های طبیعی و خوش‌آیند به زنده بودن داستان کمک بسیار می‌کنند.