هوشنگ ابتهاج، مرد کهن ادبیات امروز

امسال سایه‌ی این مرد بزرگ از سر ادبیات کم شد. باز هم انسان بزرگی در غربت از جهان رفت. زندگی‌اش گهربار و شکوهمند بود و به ادبیات خدمت بزرگی کرد. شاید حرف باستانی پاریزی را مثال بزنیم که در کتاب سفرنامه «از پاریز تا پاریس» گفت: «در سال 1346 سایه با شعرخوانی بر آرامگاه حافظ در جشن هنر شیراز چنان مورد استقبال شرکت‌کنندگان قرار گرفت که تا قبل از آن هرگز باور نمی‌کردم که مردم از شنیدن یک شعر نو تا این حد هیجان‌زده شوند.»

به هوشنگ ابتهاج که فکر می‌کنم آن ریش بلند سفید که از او چهره‌ای متفاوت و دیرینه ساخته را فقط در ذهن ندارم. برای من هوشنگ ابتهاج یادآور آن سخن شگفت است که مسعود بهنود پرسید از زندگی راضی هستی؟ و ابتهاج با قطعیت و بلافاصله گفت: «فوق العاده» و گفت: «من این شانس را پیدا کردم که یک چیزی به نام سمفونی 9 بتهون را گوش کنم. این میز می‌تواند بگوید من آواز ابوعطای شجریان را شنیدم؟» «در نظر بازی ما بی‌خبران حیرانند»… اون آواز باور نکردنی «مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم» و بعد بغض کرد و گفت: «بالأخره هر چیزی هزینه‌ای داره…»

آخ از این بغض و این هزینه که زیبایی آواز ابوعطا را بفهمی، که زیبایی «مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم» را بدانی… آه از این بغض… . سفرت به سلامت که اندوه نبودنت را بر دوش خواهیم کشید.